Grote blijheid in Mierlo toen de geallieerden vanuit Eindhoven, bevrijd op 18 september, via Geldrop het dorp binnentrokken. Na bijna vier en een half jaar eindelijk verlost van de Nazi-bezetting. De bevrijdingsactie in Mierlo ging rustig, pas bij het Eindhovensch kanaal en verderop in Mierlo-Hout, met name bij de spoorwegovergang stuitten de bevrijders op aanzienlijke weerstand. De Engelsen werden vanuit Mierlo-Hout teruggedrongen en voelden zich genoodzaakt om zich terug te trekken in Mierlo en Geldrop. De betonnen brug in de Geldropseweg was nog intact en de Engelse genie had ervoor gezorgd dat de brug gebruikt kon worden door de troepen. De Duitsers waren daar niet blij mee en hadden het voornemen om de brug te laten springen.

Zodoende werden de bewoners van het gehucht Den Brand op die bevrijdingsdag - 21 september 1944 - door de Duitsers aangeraden een veilig heenkomen te zoeken. Want als het plan om de betonnen brug te laten springen, uitgevoerd werd, dan was hun woonomgeving niet veilig vanwege de betonbrokken die dan terecht konden komen in het buurtschap. Ondertussen trokken de Engelsen naar de Ellenaar en het Oudven om vandaaruit de stellingen van de Duitsers over het kanaal onder vuur te nemen. De Ellenaar was toen nog niet bewoond, alleen de molen stond er, op het Oudven stond een aantal boerderijen. Een aantal bewoners van Den Brand zocht beschutting in hun zelfgegraven schuilplaatsen. De beschietingen van de Engelsen waren gericht op de loopgraaf aan de andere kant van de Geldropseweg aan de noordzijde van het kanaal en op de bewegingen op en rondom de Geldropseweg richting Mierlo-Hout. De Duitsers op hun beurt bestookten de Engelse stellingen.

De familie Vorstermans woonde in het witte huis op de hoek van de Geldropseweg en Brandevoort en vertrok om verderop op Den Brand te gaan schuilen. Onderweg werden ze verrast door hevige aanvallen met mitrailleurs, granaten en mogelijk mortieren in de omgeving van de brug. In allerijl zochten ze dekking in een diepe sloot en daar wachtten zij het einde van de gevechten af. Waarschijnlijk is dat een juiste beslissing geweest, zo bleek even later.

Het vuren vanaf Mierlo richtte zich voornamelijk over de brug heen, op de verdedigingslinie tussen de betonnen brug en de voormalige trambrug. Het is zeer waarschijnlijk dat er tijdens de gevechten een mortier afzwaaide, deze kwam daardoor aan de 'verkeerde' kant van de Geldropseweg terecht. Daar op Den Brand lag de schuilkelder van de familie Sloots die samen met de buren - familie Verheijen - gemaakt was. Na de waarschuwing van de Duitsers om een veiligere plaats op te zoeken, waren Marinus Sloots en zijn vrouw Maria van Oosterhout met hun kinderen Anna, Rieky, Theo, Gerard en Martien in de schuilkelder gaan zitten. De schuilkelder was uitgegraven zodoende waren de wanden tegen granaatinslagen bestand. De schuilkelder was afgedekt met een eenvoudig dak dat wel bescherming bood tegen de regen, maar niet bestand was tegen mortieren en granaten die van boven kwamen. Naast het gezin Sloots waren in de schuilkelder aanwezig de naaste buren: Pierre Verheijen, zijn vrouw met hun twee zonen (waarvan Antoon er één was), de vader van mevrouw Verheijen - opa Gerardus Meulendijk en een Joods meisje met de naam Henrica Kramer uit Rotterdam, die bij de familie Verheijen logeerde. De inslag in de schuilkelder was desastreus voor de aanwezigen, alleen Pierre Verheijen, zijn vrouw en tweede zoon overleefden de inslag. Er vielen dus hier 10 doden. Naast het perceel van Verheijen lag het thans afgebroken café van Van den Reek, vanuit Mierlo gezien was dat net over de Koeveldse brug. Ook in de tuin van Van den Reek was een schuilkelder gebouwd. De familie had hierin hun toevlucht gezocht. Ook in deze volle schuilkelder vielen twee doden, de broers Alphons en Christiaan van den Reek.

Aan de nabij gelegen Kaldersedijk stond de woning van de familie Van der Putten. Ook zij hadden een schuilkelder gebouwd waarin ze hun heil gezocht hebben. Tijdens de schermutselingen leek er een gevechtspauze te vallen. Voor Daniël van der Putten reden om in de deuropening voorzichtig poolshoogte te gaan nemen van de toestand buiten. Juist op dat moment werd hij in het oog getroffen door een van veraf afgevuurde kogel. Ook hij overleefde de zware verwondingen die hij hierdoor opliep uiteindelijk niet. Alle slachtoffers van Den Brand werden begraven op het parochiekerkhof in Mierlo.

Pastoor Van Lierop schreef in die tijd in zijn dagboek: “1944 - September bevrijding op 21 September. Op den Brand bij den Steenen brug kwamen 13 parochianen daarbij deerlijk om het leven. Behoudens dit treurige gebeuren kwam onze parochie er schitterend vanaf.”

Frans Sloots

Er was nog een slachtoffer van dit gebeuren op Den Brand. Dit was Frans Sloots, 18 jaar en de oudste zoon van Marinus en Maria. Frans was in september 1944 niet in Mierlo. Hij verbleef, omdat hij was opgeroepen voor de 'Arbeitsdienst', in midden Nederland. Hij was niet op de hoogte van wat er in Mierlo was gebeurd, pas toen hij maanden later 'thuis' kwam hoorde hij hiervan. Hij dacht bij thuiskomst zijn moeder, vader, 2 zussen en 3 broers aan te treffen, maar werd geconfonteerd met een ouderlijk huis wat inmiddels door vreemden bewoond werd. Dit heeft vanzelfsprekend een enorme invloed gehad op zijn leven. In 2017 heeft zijn zoon Rinus Sloots bij de Dodenherdenking van de gemeente Geldrop-Mierlo op de Gemenebest Erebegraafplaats aan de Geldropseweg een toespraak gehouden waarin hij het verhaal van zijn vader op een indrukwekkende wijze heeft verteld. U kunt hier zijn toespraak nalezen. Ook de pers heeft hieraan aandacht besteed.

Bij de herdenking van 75 jaar bevrijding op 21 september 2019, is voor alle burgerslachtoffers in Mierlo, dus ook voor de slachtoffers van Den Brand, een plaquette onthuld die is bevestigd bij het bevrijdingsmonument in Mierlo. U heeft hierover kunnen lezen bij routepunt 2. Ter gelegenheid hiervan is ook een speciale editie van de Myerlese Koerier verschenen waarin u alle verhalen van de burgerslachtoffers nog eens kunt nalezen.

naar boven